Instytut Psychologii

miesięcy. Resztę okresu okupacyjnego przeżyła J. Różycka w Miechowie koło Krakowa. Po wojnie, w 1950 roku uzyskała tytuł doktora na Uniwersytecie w Poznaniu. Po habilitacji na Uniwersytecie Wrocławskim, dnia 28 kwietnia 1971 roku, została zatrudniona na stanowisku docenta (1 paĽdziernika 1972 r.). W latach 1973-1974 docent J. Różycka kierowała Zakładem Psychologii Stosowanej. Wydane drukiem ukazały się następujące prace: „Elementy psychologii” Wrocław: Skrypt Wyższej Szkoły Rolniczej, No 38, 1967); „Psychologia zachowania się kobiet w wieku starszym” (Wrocław, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Ossolineum, 1971); „Neurotyzm w aspekcie psychologicznym na podstawie badań empirycznych” (Wrocław: Acta Uniwersitatis Wratislaviensis No 483, t. XV, 1979).

Zainteresowanie studiami psychologicznymi przekroczyło oczekiwania. Przyjmowano studentów i poszerzano kadrę pracowników naukowo-dydaktycznych. W 1972 r. Katedra Psychologii, która początkowo mieściła się przy pl. Nankiera, następnie w budynku przy ul. Szewskiej 50, została przekształcona w Instytut Psychologii z siedzibą przy ul. Dawida 1. Pierwszym Dyrektorem został doc. dr hab. M. Kulczycki. Utworzono trzy zakłady: Zakład Psychologii Ogólnej (kierownik doc. dr hab. M. Kulczycki), Zakład Psychologii Rozwojowej (kierownik doc. dr hab. M. Porębska) i Zakład Psychologii Wychowawczej (kierownik doc. dr hab. Z. Skorny). Docent M. Kulczycki otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego w 1973 roku, a w okresie od 1 września 1975 do 31 sierpnia 1978 roku pełnił funkcję Dziekana Wydziału Filozoficzno – Historycznego. Na specjalne podkreślenie zasługuje łączenie dwóch absorbujących funkcji Dyrektora Instytutu i Dziekana Wydziału z dużą aktywnością dydaktyczną i naukową.

Mimo dużego obciążenia dydaktycznego trwała praca naukowa skupiona wokół zakładów i Mistrzów.